Peter sprak met zijn vader over een verhuis naar een woonzorgcentrum

Mijn vader is altijd heel zelfstandig geweest. Een militair op rust, dat zijn trotse mensen. Zijn hele leven heeft hij iedereen geholpen – zonder ooit zijn hand uit te steken. Maar ik merkte dat hij steeds meer moeite kreeg met de dagelijkse dingen. Dat is moeilijk om toe te geven. Ik wist dat we het gesprek ooit zouden moeten voeren. Maar ik was ook bang. Ik vond ik het lastig om hem zijn eigen plekje te laten opgeven. Ik wilde niet dat hij zou denken dat ik hem ergens zou ‘opbergen’.

Tegelijkertijd maakte ik me ook zorgen. Wat als hij zich daar eenzaam zou voelen? Of dat hij niet meer zelf kon beslissen wat hij wilde doen? Maar ja, thuis ging het gewoon niet meer. Het huis werd te groot en te stil voor hem – zeker na de dood van mijn moeder een paar jaar terug. Ik heb er echt wakker van gelegen. En toen het tijd was om het gesprek echt aan te gaan, stond ik daar met knikkende knieën. Daar moet ik niet om liegen.

Weet je wat het gekke was? Mijn vader was er veel rustiger onder dan ik had gedacht. Hij zei zelfs: “Misschien is het wel tijd om iets anders te proberen.” Hij zal het zelf ook al gemerkt hebben, maar sprak dat nooit uit. Dat gaf mij ook wat rust. Het voelde ineens niet meer alsof ik iets voor hem aan het beslissen was, maar dat we het samen deden.

We zijn toen een paar woonzorgcentra gaan bekijken. Om eerlijk te zijn, ik had geen idee wat ik kon verwachten. Wat me wel opviel was hoe levendig het daar was. Mensen zaten gezellig samen koffie te drinken, er waren activiteiten zoals tuinieren en zelfs yoga. Eigenlijk was het best gezellig. En mijn vader zag er ook de positieve kanten van. Ik denk dat hij zelfs wat opgelucht was.

En over het eten? Mijn vader is altijd best kritisch geweest, dus ik maakte me zorgen dat hij zou klagen. Maar toen we daar gingen lunchen, was het eten verrassend goed. Vers en gevarieerd, en je kon zelfs kiezen wat je wilde. Ik zag dat hij dat ook niet had verwacht. Alleen zijn soep heeft hij nog wat extra gekruid (lacht).

We zijn nu een paar maanden verder en inmiddels is hij ook effectief verhuisd. Hij heeft een groepje mensen waarmee hij elke ochtend koffie drinkt, en hij doet mee aan de activiteiten. Hij is niet meer zo alleen als eerst, en dat maakt me blij. Weet je, het is goed voor hem, maar eigenlijk ook voor mijn gezin. Ik merk dat ik me minder zorgen maak. En op bezoek gaan is gewoon terug luchtig en plezierig. Er is een zwaarte tussen ons weggevallen.

Mijn advies aan anderen? Wacht niet te lang. Het helpt echt om erover te praten en gewoon eens te gaan kijken. Het is een lastige beslissing, dat zeker, maar hoe eerder je begint, hoe beter het is voor je eigen rust en die van je ouder.