Agnes verhuisde naar een woonzorgcentrum

“Toen ik voor het eerst nadacht over een verhuis naar een woonzorgcentrum, was ik heel terughoudend. Ik woonde al zes jaar alleen, sinds mijn man overleden was. En hoewel ik mezelf wel redde, sloop de eenzaamheid langzaam mijn leven binnen.”

“Ik voelde dat elke dag wel… maar toch was ik er niet klaar voor om mijn huis achter te laten. In elke hoek zaten er zoveel herinneringen. En daarbij: altijd geleefd worden, tussen mensen zitten die je niet kent, en dan dat eten… Tja, daar verwachtte ik al helemaal niks van.”

Terwijl ze een kop koffie krijgt van een vrijwilligster (twéé klontjes!) vertelt Agnes hoe de beslissing niet van de ene op de andere dag genomen werd.

“Mijn kinderen lieten op een bepaald moment vallen dat ik eens naar een woonzorgcentrum zou kijken. Kwaad dat ik daar de eerste keer om was (lacht). Ik zat wat gewrongen. Ik wilde voor hen geen last zijn, maar ik was ook bang om de controle over mijn leven te verliezen. Ze hebben me echt moeten overtuigen om zelfs maar op bezoek te gaan naar een WZC in de buurt.”

Maar haar eerste bezoek veranderde haar kijk op de zaak volledig.

“Ik kan het niet anders zeggen: ik was echt verrast. Het woonzorgcentrum was helemaal niet zoals ik me had voorgesteld. Het voelde meer aan als een gemeenschap dan als een zorginstelling. Ik zag mensen samen koffie drinken, spelletjes spelen, en sommigen waren zelfs bezig met een kleine tuin. Elke dag waren er activiteiten, dingen die ik écht leuk zou vinden. Eigenlijk heb ik al snel beseft dat ik geen vrijheid ging verliezen, maar nieuwe kansen ging krijgen om actief en sociaal te zijn. Toen is mijn knop eigenlijk omgedraaid.”

Agnes sprak ook over haar zorgen rond het eten, een veelvoorkomende bezorgdheid bij ouderen. “Mijn dochter zei nog: mama, gedraag u! Maar ik heb het vlakaf tegen de kok gezegd: ik ga hier toch geen smakeloos eten krijgen, hé (lacht). Maar goed, we hebben toen meegegeten en in feite was ik echt onder de indruk. Het was vers, gevarieerd, en er waren zelfs verschillende keuzes. Daar heeft de kok punten mee gescoord!”

Na lang nadenken, besloot Agnes de stap te zetten, al gaf ze toe dat het niet makkelijk was. “Ik was nog altijd nerveus, vooral over het aanpassen aan een nieuwe plek na al die jaren. Maar het personeel hielp me enorm om me thuis te laten voelen. Het zijn goeie mensen hier! Ik mocht ook mijn eigen spullekes meebrengen om mijn kamer helemaal eigen te maken. Dat scheelt toch ook een hoop.”

Nu, enkele maanden later, kijkt Agnes terug op hoe haar leven veranderd is. “Elke dag sta ik op met iets om naar uit te kijken. Of het nu een fitnessles is, een uitstapje, of gewoon een gezellig babbeltje met vriendinnen… Ik heb altijd iets te doen. En op het einde dat ik thuis woonde, waren alle dagen zowat hetzelfde…”

“Weet je wat het is: ik moet mij ook geen zorgen meer maken over het onderhoud van een heel huis. Het was een aanpassing, dat geef ik toe, maar ik heb het gevoel dat ik nu meer heb gewonnen dan ik heb opgegeven.”

Agnes sluit af met een gedachte waar velen zich in kunnen herkennen: “Het is niet altijd makkelijk om los te laten wat vertrouwd is, maar soms kan verandering juist ook wat plezier brengen. Ik voel me nu meer deel van iets, en dat had ik niet verwacht toen ik er voor de eerste keer over nadacht.”