Jaarlijks worden duizenden vrouwen geconfronteerd met de diagnose borstkanker. Deze ziekte raakt niet alleen de patiënten zelf, maar ook hun families, vrienden, en collega’s.

Bij Armonea dragen we zorg voor een diverse gemeenschap van medewerkers en bewoners, en ook binnen onze organisatie komen verhalen over borstkanker voor.

Met Pink Monday willen we dit thema onder de aandacht brengen. Niet alleen om het belang van vroege detectie en bewustzijn te benadrukken, maar ook om ruimte te creëren voor open gesprekken, begrip, en ondersteuning. Daarom delen we vandaag het verhaal van collega T.V.R., die haar persoonlijke ervaring met borstkanker met ons wilde delen.

Hoe ontdekte je dat je borstkanker had?

“Het begon met een tweejaarlijkse routinecontrole mammografie, die ik bijna had afgezegd vanwege mijn drukke agenda. Gelukkig heeft mijn dochter me overtuigd om toch te gaan. Na het onderzoek kreeg ik een brief waarin stond dat er iets afwijkends was vastgesteld en dat verder onderzoek nodig was. In het begin overkomt het je gewoon; je weet niet wat er gebeurt. Ik voelde me nog kerngezond en dacht: ‘Het zal wel niets zijn.’ Maar na aanvullende onderzoeken tussen maart en mei 2022 kreeg ik de diagnose DCIS, een voorstadium van borstkanker.”

Wat ging er door je heen toen je de diagnose kreeg?

“Het voelde als een donderslag bij heldere hemel, alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Je weet dat borstkanker bestaat, maar je denkt nooit dat het jou zal overkomen. Toch overheerste vooral het gevoel: ‘Ik moet hier doorheen, ik heb geen keuze.’ Ik had nooit echt angst dat het slecht zou aflopen. Misschien was dat een vorm van struisvogelpolitiek, maar ik dacht vooral: ‘Ze halen het weg, en dan is het klaar.’”

Welke stappen heb je ondernomen na de diagnose?

“Na de diagnose volgden er veel gesprekken met specialisten. Omdat ik niet genoeg vertrouwen had in de eerste arts, besloot ik een tweede opinie te vragen. Nadat er al een paar cellen waren verwijderd, kreeg ik twee opties: een borstsparende operatie, met het risico dat er later alsnog een amputatie nodig zou zijn, of meteen een borstamputatie. Ik koos voor de amputatie, omdat ik wist dat dit de veiligste keuze was. Zonder amputatie zouden er mogelijk nabehandelingen en chemo nodig zijn, en dat risico wilde ik niet nemen. Op 2 juni werd ik geopereerd.

De operatie was zwaar, zowel fysiek als mentaal. In de aanloop naar de ingreep had ik enkele paniekaanvallen. Ik was bang om wakker te worden en spijt te hebben van mijn keuze. Maar uiteindelijk voelde ik vooral dankbaarheid dat ik met een amputatie klaar was. Ik wilde niet dat mijn dochter, die toen 23 was en nog thuis woonde, moest omgaan met een moeder die chemo kreeg. Ik wou haar niet met die grote verantwoordelijkheid opzadelen. Zelf was ik 26 toen mijn vader de diagnose kanker kreeg en 27 toen hij overleed. Ik wist dus heel goed wat mijn dochter doormaakte.”

Welke rol speelde je omgeving in je herstel?

“Mijn dochter was mijn grootste steun en toeverlaat tijdens deze periode. Ze was altijd daar om naar me te luisteren en zij of haar broer gingen mee naar alle afspraken. Ook na de amputatie zorgde mijn dochter wekenlang voor de wond. Het feit dat ze de wonde meteen in het ziekenhuis zag, maakte het voor mij veel gemakkelijker om me later bij haar bloot te geven. Mijn familie en vrienden waren er ook voor me, ieder op hun eigen manier. Toch ontdekte ik ook dat veel mensen niet weten hoe ze moeten reageren op zo’n ingrijpende situatie. Zelfs met mijn beste vriendinnen en mijn zussen was het lang moeilijk om er openlijk over te praten.”

Wat betekende je werk tijdens deze periode voor jou?

“Tijdens mijn diagnose en behandeling van borstkanker speelde mijn werk een grote rol. Het project waar ik aan werkte, was erg belangrijk voor mij, en ik deelde mijn diagnose meteen met mijn leidinggevende en collega’s, omdat mijn afwezigheid impact zou hebben. Binnen een week werd mijn rol echter overgenomen door anderen, wat voelde alsof ik aan de kant werd geschoven.

Gelukkig kon ik nog opleidingen geven samen met een fijne collega die me enorm steunde. Na twee maanden revalidatie begon ik weer fulltime, maar de steun van het management ontbrak. Dat gebrek aan waardering heeft me uiteindelijk doen besluiten de organisatie te verlaten. Deze ervaring leerde me hoe essentieel een ondersteunende werkomgeving is, vooral in moeilijke tijden.”

Wat heeft deze ervaring je geleerd over jezelf?

“Deze ervaring heeft me diep veranderd. Ik merk dat ik me vaker terugtrek en mezelf afsluit van anderen, alsof ik in een cocon leef. Mijn kledingstijl is ook veranderd; ik draag geen decolletés meer omdat mijn litteken zichtbaar is. In de eerste periode na de operatie richtte ik me volledig op mijn fysieke herstel, maar nu ben ik ook meer bezig met de praktische en esthetische kant, en met mijn gevoel van vrouwelijkheid. In 2025 staat de reconstructie voor mij op de planning. Ik kijk er met gemengde gevoelens naar uit: enerzijds met enthousiasme, anderzijds met bezorgdheid over de lange revalidatie die eraan komt.”

Welke boodschap wil je aan anderen meegeven die met borstkanker te maken hebben?

“Het is heel belangrijk om te beseffen dat ik er gelukkig goed van ben afgekomen, maar ik weet dat dit niet voor iedereen zo is. Er zijn vrouwen die zware behandelingen moeten ondergaan, en dat kan ontzettend ingrijpend zijn.

Daarom wil ik aan alle vrouwen zeggen: laat regelmatig een mammografie doen. Denk niet “het zal mij niet overkomen,” want borstkanker kan iedereen treffen.

Voor wie de diagnose krijgt: zoek een arts in wie je volledig vertrouwen hebt, want dat heeft voor mij het verschil gemaakt. Zorg dat je je gesteund voelt, en durf eerlijk te zijn naar je omgeving. Geef aan wat je nodig hebt: of je wilt praten, bezoek wilt ontvangen, of juist niet. Die openheid helpt je om erdoorheen te komen, en maakt het voor de mensen om je heen ook makkelijker om er voor je te zijn.”

Hoe kijk je nu naar de toekomst?

“Af en toe bekruipt me de angst dat ik misschien toch niet oud zal worden. En hoewel ik gelukkig goede controles heb, ben ik telkens zenuwachtig bij elke afspraak, bang dat de kanker toch zal terugkomen.

Ik had verwacht dat ik na alles wat ik heb meegemaakt veel meer het “pluk de dag”-gevoel zou hebben, maar wat echt is blijven hangen, is het besef dat gezondheid, familie en vrienden het allerbelangrijkste zijn. Dat wist ik eigenlijk al, maar nu leef ik er veel bewuster naar.”

Bij Armonea geloven we in openheid en empathie. Verhalen zoals deze herinneren ons aan het belang van steun voor elkaar. Met Pink Monday staan we stil bij de impact van borstkanker en zetten we ons in om taboes te doorbreken. Aan iedereen die dit momenteel doormaakt: veel moed. Laten we samen een cultuur van begrip en steun blijven creëren.